اردک ماندارین (Mandarin)

اردک ماندارین که بومی ژاپن و چین است، اولین بار در قرن هجدهم به بریتانیا معرفی شد و در دهه ۱۹۳۰ افزایش جمعیت خود را در طبیعت این کشور آغاز کرد. جمعیت بریتانیا حدود ۷۰۰۰ پرنده تخمین زده می‌شود. Aix galericulata یا Mandarin، یک اردک با اندازه متوسط ​​است. اردک های ماندارین که توسط چینی ها با نام یوان یانگ شناخته می‌شوند، اغلب در هنر شرقی برجسته بوده و به عنوان نمادی از محبت و وفاداری زناشویی در نظر گرفته می‌شوند.

چینی ها برای زوج های عاشق از ضرب‌المثل “دو اردک ماندارین در آب” استفاده می‌کنند که در واقع از این اردک ها به عنوان استعاره استفاده می‌شود. نماد اردک Mandarin در عروسی های چینی نیز استفاده می‌شود، زیرا در فرهنگ سنتی چینی نماد سعادت و وفاداری عروسی است.

مشخصات ظاهری اردک ماندارین

طول این پرنده ۴۱ تا ۴۹ سانتی متر و طول بال آن نیز ۶۵ تا ۷۵ سانتی متر می‌باشد. اردک نر بالغ به خاطر پرهای پرورشی قابل ملاحظه‌اش از جمله سبیل‌های کناری نارنجی پرپشت و پر نارنجی (بال) درازی که به شکل بادبان می‌چسبد، مشهور است. تاج و پیشانی بنفش مایل به سبز، گونه‌ها به رنگ گاومیش و کناره‌های سر جنس نر، سفید می‌باشد.

پشت گردن و قسمت پشتی به شکل تاج، رنگی مسی و سفید دارند. لبه کناری گردن به رنگ قهوه ای کم رنگ/ شاه بلوطی و شانه ها آبی براق با خطوط سفید و سیاه هستند. پشت و پوشش (زیر پشت) جنس نر قهوه‌ای زیتونی است و جدای از رنگ نارنجی قسمت بادبان شکل، سومین ردیف از شاهپرها آبی رنگ می‌باشند.

قسمت پایین سینه تا زیر دم نیز سفید است که کنار آن سیاه، سفید و نارنجی بوده و قسمت بالایی سینه بنفش مایل به قرمز است. همچنین دم قهوه ای با درخشش سبز و پوشش های بالایی دم به رنگ سبز تیره و آبی تیره هستند. رنگ و طرح پرهای پرورشی اردک ماندارین نر آن را محرز می‌کند.

منقار جنس نر عمدتاً قرمز رنگ بوده و طولی متوسط ​دارد، اما با برآمدگی صورتی کم رنگ در نوک فک بالا که اغلب به آن میخ می‌گویند. چشم های جنس نر این پرنده، قهوه ای با حلقه بیرونی زرد و پاها و پنجه هایی شبکه ای به رنگ نارنجی قهوه ای کم رنگ دارد. در طول دوره پوست اندازی که ماندارین پرهای خود را می‌ریزد، نرها شبیه ماده ها هستند اما می‌توان آنها را با منقار قرمزی که دارند از ماده ها متمایز کرد.

جنس ماده

قسمت بالایی ماده بالغ به رنگ قهوه ای خاکستری تیره با لکه های قهوه ای خاکستری کم رنگ در پهلوها، سر خاکستری و تاج رو به عقب مایل به خاکستری روی سر که بسیار کوتاهتر از تاج نر است. قسمت زیرین نیز سفید می‌باشد. جنس ماده به طور قابل توجهی یک دایره سفید در اطراف چشم خود دارند که به سمت گردن امتداد یافته است.

یک خط سفید نیز در اطراف منقار قهوه ای صورتی آنها است که از زیر چانه عبور می کند. این پرندگان دارای پاها و پنجه هایی زرد رنگ هستند. جوجه اردک های جوان شبیه به ماده ها هستند اما با خال های کمتر، با منقار خاکستری رنگ و خطوط سفید بسیار واضح روی صورت.

خصوصیات شخصیتی اردک Mandarin

اگرچه نر و ماده هر دو نسبتاً ساکت هستند و صدای زیادی ندارند. نر معمولاً برای فصل جفت‌گیری یا زمانی که قصد هشدار دادن دارد، صدایی تولید میکند که شامل صدای سوت مانندی است که همزمان با صدای خرخر با آوای پایین‌تر همراه است. ماده‌ها با صدای بلند صدا می‌زنند که بی شباهت به صدای کوت یا صدای تق تق تکرار می‌شود.

غذای اردک ماندارین از رژیم غذایی گیاهان آبزی، حشرات، بچه قورباغه ها، حلزون ها، ماهی ها، دانه ها و آجیل تشکیل می‌شود. آنها به ندرت شیرجه میزنند و ترجیح می‌دهند سر خود را در زیر آب فرو کنند.

این پرندگان اکثراً در نواحی مرکزی، شرقی و جنوبی انگلستان با تعداد محدودی در شمال انگلستان، اسکاتلند و ولز یافت می‌شوند. آنها دریاچه ها یا حوضچه های کوچکتر با شاخه ها و شاخ و برگ های آویزان را ترجیح می‌دهند.

پرورش و جوجه کشی اردک ماندارین

در طبیعت، اردک ماندارین در مناطق جنگلی متراکم در نزدیکی دریاچه های کم عمق، مرداب ها یا برکه ها تولیدمثل می‌کند. آنها لانه های خود را در حفره های درختان نزدیک به آب می‌سازند. سوراخ لانه با اندازه جایگیری متوسط ​۸ تا ۱۰ تخم مرغ پوشیده شده است. تخم‌ها ۵۶ میلی‌متر در ۴۲ میلی‌متر با تغییرات رنگی از براق تا عاجی رنگ هستند.

مادر پرهای خود را می‌ریزد تا تخم هایش را بپوشاند تا بتواند تغذیه یا استراحت کند. او هم از جوجه اردک ها و هم از تخم هایش بسیار محافظت کرده و سعی می‌کند شکارچیان را از لانه فریب دهد. در طول فرآیند ۳۰ روزه جوجه کشی اردک ماندارین، جنس نر هیچ نقشی در این کار ندارد. سپس مدت کوتاهی پس از بیرون آمدن جوجه اردک ها، مادرشان به سمت زمین پرواز کرده و جوجه اردک ها را ترغیب می‌کند تا از لانه بپرند.

هنگامی که جوجه اردک ها از تخم بیرون می‌آیند، به طور غریزی مادر خود را دنبال کرده و از سوراخ لانه درخت، خود به زمین می‌افتند. زمانی که جوجه اردک ها در حال غذا خوردن هستند، مادر در فاصله کوتاهی نگهبان می‌ایستد. اگر او احساس خطر کند جوجه ها را به پناهگاه می‌برد. این کار را با شیرجه در زیر آب و شنا تا رسیدن به پناهگاه در چمن های طولانی ساحل رودخانه یا دریاچه انجام می‌دهد.

اگر شکارچی در محل حضور داشته باشد، مادر در تلاش برای منحرف کردن حواس شکارچی و دور کردن او از نوزادش، تظاهر به جراحت می‌کند. البته ناگفته نماند که با وجود محافظت والدین خود، نیمی از جوجه اردک ها در دو هفته اول زندگی زنده نمی مانند.