مرغ مروارید

مرغ مروارید یکی از نژاد های مرغ شاخدار است. اما به دلیل اینکه این نژاد بسیار زیاد یافت می شود، این پرنده را به عنوان مرغ شاخدار یا مرغ گینه می‌شناسند. در بعضی نقاط به این پرندگان نام مرغ کولی هم نیز اطلاق می شود که می‌تواند ناشی از طرز رفتار آزاد و سر و صدا و تحرک فراوان آنها در طبیعت باشد. پرورش و نگهداری از آنها می‌تواند بسیار کم هزینه باشد. زیرا از لحاظ تغذیه ای، مشکلی نداشته و سازگاری بالایی نیز با محیط اطراف دارند.

خصوصیات مرغ مروارید

مرغ های مروارید در آفریقا بصورت وحشی و در گروه های ۱۵ تا ۲۰ قطعه ای در نواحی ساوانا به حیات خود ادامه می دهند. این پرندگان را به ندرت می‌توان بصورت جفت های منفرد مشاهده نمود. در مجموع آنها بسیار ترسو بوده و در صورت احساس بروز هرگونه خطر مانند سایر حیوانات وحشی به سرعت از یکدیگر جدا می شوند.

این گونه از مرغ های شاخدار در موقع فرار، قدرت تحرک و سرعت پاهای بالای دارند. همچنین باید اضافه نمود که فقط در مواقع پیش آمدن خطرهای خیلی جدی آنها سعی می کنند با پرواز کردن، خود را از مهلکه نجات دهند. در غیر این صورت علاقه چندانی به پرواز کردن ندارند.

مرغان مروارید غالبا بصورت گروهی و دسته جمعی زندگی می‌کنند و هر گروه معمولا توسط یک پرنده نر قوی بعنوان سردسته راهنمایی و هدایت می شوند. پرنده قوی تر به صورت یک فرمانده مقتدر عمل می‌کند. بطوریکه راه فرار را او تعیین کرده و بعد از رفع شدن خطر، مجددا گله را با آوای مخصوص خود دوباره جمع می کند.

پرورش و تخمگذاری

این پرنده معمولا در سن ۶ تا ۷ ماهگی به بلوغ کامل می‌رسد. پس از بلوغ، جنس ماده بین ۴ تا ۱۹ عدد تخم می‌گذارد. زمان خارج شدن جوجه ها نیز چیزی بین ۲۳ تا ۲۸ روز طول می‌کشد. پس از آنکه جوجه ها از تخم بیرون آمدند، در کنار خانواده می‌مانند تا غذا به دست آورند. زمانی که جنس ماده روی تخم ها خوابیده، پرنده نر از لانه محافظت می‌کند.

پرورش مرغ مروارید امروزه در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری اروپا رواج بسیار خوبی پیدا کرده است. بعنوان مثال در فرانسه، ایتالیا و مجارستان به تعداد زیادی نگهداری و پرورش داده می شوند. قدرت سازگاری و مقاومت زیاد این پرنده سبب شده که آنها تحمل ادامه حیات و پرورش در سرمای شدید سیبری با برودت ۴۰ درجه سانتیگراد زیر صفر را داشته باشند و بتوانند بدون دادن تلفات زندگی کنند.

در سالهای اخیر سعی شده است با استفاده از برنامه های دقیق پرورش، سلکسیون و اصلاح نژاد و کار مستمر در این زمینه، قدرت تولید آنها را افزایش داد. که این مساله، هم در جهت افزایش تولید تخم آنها و هم تولید گوشت تاثیر گذار است.

زادگاه مرغ مروارید

همانطور که گفته شد، این طیور معمولا به صورت دسته جمعی دیده می شوند. به همین دلیل در بعضی از نقاط مانند افریقا آنها را بعنوان آفت به حساب می آورند. زیرا از گیاهان و گل های محیط تغذیه می‌کنند. از طرفی خوردن حشرات نیز، به کشاورزان کمک می‌کند. طرز رفتار آنها در موقع جستجو کردن غذا قابل مقایسه با رفتار قرقاول های بومی می باشد.

نکته ای که در رفتار مرغان مروارید جلب توجه می‌کند، صدای داد و فریاد بلند آنها است. صدای این پرندگان حتی در انواع اهلی نیز بعنوان یک صفت بارز مورد توجه قرار می گیرد. گاهی این سر و صدا را می توان با صدای ترومپت نیز مقایسه کرد.

این سرو صداها در بعضی انواع این مرغان مانند انواع کاکلی، خیلی بلند می‌باشد، به همین دلیل گاهی مواقع از آنها بعنوان حیوانات نگهبان نیز استفاده می گردد. حتی در بعضی موارد گزارش شده است که آنها با سر و صدای خود نه حیوانات درنده را از مزارع دور نگه داشته‌اند، بلکه می توانند با جانورانی نظیر موش نیز به مبارزه برخیزند و حتی آنها را از پای در آورند.

تاریخچه

آن طور که در افسانه های کهن بعضی از کشورها آورده شده است، خواهران ملیگرز پس از مرگ برادر تبدیل به پرندگانی شدند و چون در مرگ برادر تسلی ناپذیر بودند، اشک فراوانی از دیده روان داشتند. قطرات اشک بر پرهای آنها جاری شد، و پرها را به نقش مروارید در آورد. از اینجا این پرندگان نام خود را بدست آوردند و مرغ مروارید نامیده شدند.

از گذشته های دور چنین بر می آید که مرغان مروارید از زمانهای قدیم دارای شهرت بسیاری نیز بوده‌اند. نویسنده معروف اوید در کتاب متامورفوز خود از جیغ و داد و پرهای رنگارنگ آنها یاد می کند. در زمان فراعنه مصر نیز مرغان مروارید مانند طاووس در رده حیوانات مقدس قرار داشته‌اند.

ژولیس سزار امپراطور روم آنها را به روم قدیم آورد. عبارت Meeagres در نوشته های ارسطو به چشم می خورد. وارو و پلی نیوس در مرغوبیت گوشت آنها تاکید دارند. کولوملا دو نژاد از آنها را تشخیص می دهد که اولی را با آویزه های قرمز ( ملی گرز) می نامند و دومی را با آویزه های آبی نومیداء و یا گالینا آفریکانا نامگذاری می کند.

در اروپا احتمالا” دریانوردان پرتقالی آنها را بومی کرده‌اند بعد از کشف امریکا دریانوردان آنها را به این سرزمین بردند. این مرغ ها در امریکا تحت شرایط مساعدی که یافته بودند، به تعداد زیادی تکثیر شده و در نتیجه بصورت گونه های وحشی توسعه پیدا کردند.